X-RAY ΗΧΟΙ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ
...δεω είναι μόνο το απατηλό χάδι της μαυλίστρας της μεγάλης μας Κυράς...
...ούτε είναι το θρόισμα του νερού ή η μουρμούρα του ανέμου...
...δεν είναι μόνο το τραγούδι του αλήτη του γλάρου πριν βουτήξει στο κύμα...
...ούτε το μαργιόλικο χαμόγελο του δελφινιού που σε δουλεύει...
...δεν είναι το στερνό "καλυνήχτα" του κόκκινου ήλιου που χάνεται στο πέλαγος...
...ούτε το μάτι που αρχίζει να σου κλείνει ο φάρος...
...είναι που άφησες πίσω σου τα τσιμεντένια δέντρα με τις πλαστικές φυλωσιές...
...είναι η ανεξαρτησία που βιώνεις η μόνη πραγματική και απόλυτη...
...μα πιό πολύ η ελπίδα για το καινούργιο που θα βρείς σαν κόψεις την γραμμή του ορίζοντα...
I am standing upon the seashore. A ship at my side spreads her white sails to the morning breeze and starts for the blue ocean. She is an object of beauty and strength.
I stand and watch her until at length she hangs like a speck of white cloud just where the sea and sky come to mingle with each other. Then someone at my side says: "There, she is gone!" "Gone where?" Gone from my sight. That is all. She is just as large in mast and hull and spar as she was when she left my side and she is just as able to bear her load of living freight to her destined port.
Her diminished size is in me, not in her. And just at the moment when someone at my side says: "There, she is gone!" there are other eyes watching her coming, and other voices ready to take up the glad shout: "Here she comes!"
Henry Van Dyke
Εβραζε το κύμα του γαρμπή.
Είμαστε σκυφτοί κι οι δυο στο χάρτη
γύρισες και μου 'πες πως το Μάρτη
σ΄ άλλους παρλλήλους θα 'χεις μπει.
Κούλικο στο στήθος σου τατού,
που όσο κι αν το καις δεν λέει να σβήσει.
Είπαν πως την είχες αγαπήσει
σε μια κρίση μαύρου πυρετού.
Βάρδια πλάι σε κάβο φαλακρό
κι ο Σταυρός του Νότου με τα στράλια.
Κομπολόι κρατάς από κοράλλια
κι άκοπο μασάς κάθε πικρό.
Το Αλφα του Κενταύρου μια νυχτιά
με το παλιονώριο πήρα κάτου.
Μου 'πες με φωνή ετοιμοθανάτου :
"Να φοβάσαι τ' άστρα του Νοτιά".
Αλλοτε απ΄τον ίδιον ουρανό
έπαιρνες, τρεις μήνες στην αράδα,
με του καπετάνιου τη μιγάδα,
μάθημα πορείας νυχτερινό.
Σ' ένα μαγαζί του Nossi Be
πήρες το μαχαίρι, δυο σελλίνια,
μέρα μεσημέρι απά στη λίνια
ξάστραψε σα φάρου αναλαμπή.
Κάτου στις αχτές της Αφρικής
πάνε χρόνια τώρα που κοιμάσαι.
Τα φανάρια πια δεν τα θυμάσαι
και τ' ωραίο γλυκό της Κυριακής.
Νικος Καββαδίας
may the force be with you
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου