All applauds Schumacher's die-hard finale

Even the most cynical skeptics of Michael Schumacher's ability had to be impressed with his daring dash through the field in the final Formula One race of his illustrious career, German newspapers said on Monday.
Although most Germans are fans of the seven-times world champion and proudly wear his red Ferrari colors, there have been a fair number of detractors in a home country that has ties to several other Formula One teams.
Until Sunday, that is, when the 37-year-old Schumacher's riveting ride through the field from last to fourth at the Brazilian Grand Prix turned the final naysayers into believers, newspapers said.
"Schumi said goodbye with the most thrilling catch-up race of his career," wrote Bild newspaper, which devoted three full pages to Schumacher on Monday after 12 on Sunday.
"He fought his way back from last place to fourth with one of the best races in his 16-year career," the daily wrote.
The General-Anzeiger in Bonn, near Schumacher's hometown of Kerpen, said his fighting spirit made believers out of his enemies and brought tears to the eyes of his legions of fans.
"Even those who have absolutely no interest in motor sport could not help being captivated by his final run," it said of the race watched by 12 million Germans.
"The hopes for an eighth title were minimal but despite technical problems and a punctured tire, the champion raced like a young rookie full of cheek and fury -- chapeau Schumi!"

SCHUMACHER MAGIC

The Rheinische Post, published in Duesseldorf, called it "Schumacher magic, one last time."
"Even if he didn't make it to the podium, Schumacher showed one of the best races ever. He squeezed everything out of his Ferrari engine as if he were squeezing on a lemon, had one 'all or nothing' lap after another, and passed rival after rival."
The Berliner Zeitung said he had deserved a more glamorous farewell with a spot on the podium if not his 92nd career victory.
But it added his inspired rally stole the show, especially in passing Giancarlo Fisichella and Kimi Raikkonen.
"He drove a fabulous race in his final outing and didn't even make it to the podium," it wrote.
"With audacious, reckless and truly championship maneuvers, he even passed Fisichella and his Ferrari successor Raikkonnen to grab fourth place."
Chancellor Angela Merkel paid tribute in an open letter to Bild newspaper, putting him in a line of German sporting heroes with Max Schmeling, Franz Beckenbauer and Steffi Graf.
"You used your talent and your German virtues -- hard-work and a tireless will to succeed --- to get to the top," Merkel wrote. "And even for those outsiders who don't well understand Formula One, you enriched the sport with your brilliance."

MAY THE FORCE BE WITH YOUCopyright © Demetrios the Traveler
(Brexians lair)

LET'S SEE...

UNITED NATIONS APPOINTS REPUBLIC OF KOREA’S BAN KI-MOON AS NEXT SECRETARY-GENERAL;

BAN, DEEPLY TOUCHED AND INSPIRED, VOWS TO ‘BUILD BRIDGES, BRIDGE DIVIDES’

Secretary-General Praises Ban as ‘Exceptionally Attuned’ to All Countries, Peoples

The General Assembly today appointed Foreign Minister Ban Ki-moon of the Republic of Korea as the next United Nations Secretary-General, giving him a two-and-one-half-month transition before taking over the helm of the world body from Kofi Annan on 1 January.

Acting on the Security Council’s recommendation, the Assembly adopted a resolution formally appointing Mr. Ban to a five-year term. Diplomats and United Nations staff in the packed chamber cheered the decision. Mr. Ban becomes the eighth Secretary-General in the United Nations’ 60-year history, and will oversee an Organization with nearly 100,000 peacekeepers in 18 countries around the world, and a $5 billion annual budget.

Mr. Ban will succeed 2001 Nobel Peace Prize winner Kofi Annan, of Ghana, who will retire at the end of December, after leading the 192-member world body for a decade. Earlier in his 40-year diplomatic career, Mr. Ban, 62, served in his country’s Mission to the United Nations and, in 2001, was Chef de Cabinet to then-Assembly President Han Seung-soo, of the Republic of Korea. Mr. Ban will be the first Asian to lead the Organization since U Thant, who held the post from 1961 to 1971.

“I stand before you deeply touched and inspired,” Mr. Ban told the Assembly. As Secretary-General, he vowed to work “diligently to materialize our responsibility to protect the most vulnerable members of humanity, and for the peaceful resolution of threats to international security”. He added that: “The true measure of the success of the UN is not how much we promise, but how much we deliver for those who need us most… We need not shout [the Organization’s] praises or preach its virtues. We simply need to live them every day: step by step, programme by programme, mandate by mandate,” he said.

Pledging to carry out reforms, building on Mr. Annan’s legacy, the Secretary-General-designate said: “My tenure will be marked by ceaseless efforts to build bridges and close divides.” He declared that his leadership would be one of harmony, foreswearing division.

“Let us remember that reform is not to please others, but because we value what this Organization stands for,” he said, laying out his vision of a truly reformed United Nations that could effectively meet the challenges of the twenty-first century. “We need reform because we believe in the future. To revitalize our common endeavour is to renew our faith not only in the UN’s programmes and purposes but also in each other. We should demand more of ourselves, as well as of our organization,” he said.

Mr. Annan praised Ban as “a future Secretary-General who is exceptionally attuned to the sensitivities of countries and constituencies in every continent -- a man with a truly global mind at the helm of the world’s only universal organization”.

He recalled that, more than 50 years ago, the first Secretary-General, Trygve Lie, had used the following words in greeting his successor, Dag Hammarskjöld: “You are about to take over the most impossible job on Earth.” Mr. Annan said that, while that might be true, he would have to add: “This is also the best possible job on Earth.”

Welcoming Mr. Ban, General Assembly President Sheikha Haya Al Khalifa of Bahrain said his appointment came at a time when the United Nations was deeply engaged in a wide-ranging reform process. “We are grateful to Secretary-General Kofi Annan, who has played a major role in shaping a clear and comprehensive vision to address the many global challenges confronting us,” she declared. She was confident that the Organization would build upon its past achievements and move ahead to become an even more effective body under Mr. Ban’s leadership.

Kenzo Oshima of Japan, whose delegation holds the Security Council’s rotating Presidency for the month, presented the work undertaken by that 15-nation body leading to Mr. Ban’s appointment by the Assembly. The chairpersons of the United Nations five regional groups, and representatives of the European Union and the “Group of 77” developing countries and China, as well as of the host country, each took the podium, praising the Secretary-General-designate for his diplomatic skills and personal qualities. They said the world body would be in able hands, as it faced the challenges to come. The speakers also paid tribute to Mr. Annan for his work in steering the United Nations through 10 difficult years.

Statement by Secretary-General

Outgoing United Nations Secretary-General, KOFI ANNAN, congratulated his successor and said he was pleased his election had been “early and orderly”. He believed everyone recognized the depth of Mr. Ban’s experience, the breadth of his connections, and his ability to operate effectively at the highest levels.

“But as someone who has known and worked with you several years, I think they will soon discover something more, if they do not see that already: a future Secretary-General who is exceptionally attuned to the sensitivities of countries and constituencies in every continent. A man with a truly global mind at the helm of the world’s most universal Organization,” Mr. Annan said.

Mr. Ban’s early election will give the United Nations community a head start in ensuring the smoothest possible transition, said Mr. Annan, giving the new United Nations chief one piece of advice: “Try to make full use of the unparalleled resource you will find in the staff of the Organization. Their commitment is the United Nations’ greatest asset, and has been the surest source of strength for me in my work as Secretary-General.”

He said that, more that 50 years ago, the first Secretary-General of the United Nations, Trygve Lie, greeted his successor, Dag Hammarskjold, by saying: “you are about to take over the most impossible job on Earth.” And, while that might be true, Mr. Annan said he would now add “this is also the best possible job on Earth”.

“As you ready yourself to take over, I wish you strength and courage. You will need those attributes, but equally, you will need a healthy sense of humour -– which I know you posses in abundance, so don’t forget to have fun along the way,” said Mr. Annan, in closing.

Statement by Secretary-General-designate

BAN KI-MOON, United Nations Secretary-General-designate, said he stood before the Assembly “deeply touched and inspired”. He followed a line of remarkable leaders, each of whom had faced this moment at a critical juncture in the Organization’s history. In particular, outgoing Secretary-General Kofi Annan, who had astutely guided the United Nations into the twenty-first century. “You have defined an ambitious agenda that has made the United Nations truly indispensable to peace, prosperity and human dignity around the world. Our debt to your courage and vision is immeasurable. I resolve to build on your legacy,” he told Mr. Annan.

He said that his own rapid election by the Assembly had provided him with an unprecedented opportunity: never in the history of the Organization had an incoming Secretary-General been given sufficient time to prepare for the job. He would use the next two months to consult widely on how to proceed with the Organization’s common agenda of reform and revitalization. “I will listen attentively to your concerns, expectations and ambitions,” he said. Proud to be the second Asian to lead the Organization -- following U Thant -- he said his dynamic and diverse region aspired to take greater responsibilities in the world.

He was from a part of the world where modesty was a virtue, but that was about demeanour, not vision and goals, he explained. The Asian region also exemplified “quiet determination in action to get things done without so much fanfare,” adding that that “might be the key to Asia’s success, and to the United Nations’ future.” He said: “We should be modest in our words, but not in our performance. The true measure of the success of the UN is not how much we promise, but how much we deliver for those who need us most…We need not shout [the Organization’s] praises or preach its virtues. We simply need to live them every day: step by step, programme by programme, mandate by mandate.”

The United Nations was needed now more than ever, Mr. Ban said. In the previous century, the Organization’s core mission was to keep countries from fighting each other; in the new century, the United Nations’ defining mandate was to strengthen the inter-State system, so that humanity might be better served amid new challenges.

“From the Balkans to Africa, from Asia to the Middle East, we have witnessed the weakening, or absence, of effective governance, leading to the ravaging of human rights and the abandonment of longstanding humanitarian principles,” he said, stressing that the international community needed “competent and responsible States” to meet the needs of the people for whom the United Nations was committed. “And the world’s people will not be fully served unless peace, development and human rights -- the three pillars of the United Nations -- are advanced together with equal vigour,” he added.

He said that “the road we must pave toward a world of peace, prosperity and dignity for all has many pitfalls”. As Secretary-General, he would make the most of the authority vested in his Office by the Charter and the mandate given to him by the member States. He would work with dignity to make real the responsibility to protect the most vulnerable members of humanity and for the peaceful resolution of threats to international peace and security.

Turning to Organizational reform, he said that the thorough-going exercise had taxed the attention and energies of both delegations, and the Secretariat. “But, we must stay the course,” he said, calling on the United Nations family to muster the human, institutional and intellectual resources required for the task, and organize them properly.

“We should do our part in meeting the Millennium Development Goals, expanding peace operations, threats posed by terrorism, proliferation of weapons of mass destruction, HIV/AIDS and other pandemics, environmental degradation and the imperatives of human rights,” he said.
At the same time, he went on, the United Nations was not reforming to please others. “We reform because we value what the Organization stands for. We reform because we believe in its future.” He urged the member States to demand more of each other, and of the Organization. To cut through the “fog of mistrust,” however, was going to take more intensive dialogue. “We cannot choose everything at once, but if we choose wisely, and work together transparently, flexibly and honestly, progress in a few areas would lead to progress in many more,” he promised.

He pledged to build bridges, in order to bridge gaps, to foreswear divisions, and to remain faithful to his constituency. He would also take full responsibility for Secretariat management.

He was proud to join the ranks of the world’s premier Secretariat, and pledged his utmost support, dedication and solidarity to the able and courageous men and women who served the Organization, he said. The aim of Secretariat reform was not to penalize, but to reward, so that talent and skill, experience and dedication might be fully mobilized and utilized. Calling for the Secretariat’s unsparing support as he took up the helm of the Organization, he pledged to seek excellence with humility, and to lead by example. Promises should be kept, and he pledged to work with all stakeholders for a United Nations that delivered on its promises.

“I earnestly hope that the young boys and girls of today will grow up knowing that the United Nations is working hard to build a better future for them. As Secretary-General, I will embrace their hopes and hear their appeals. I am an optimist, and I am full of hope about the future of our global Organization. Let us work together for a United Nations that can deliver more and better,” he said.

MAY THE FORCE BE WITH YOU
Copyright © Demetrios the Traveler
(Brexians lair)

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗ ΛΟΡΕΛΑΪ....

MAY THE FORCE BE WITH YOUCopyright © Demetrios the Traveler
(Brexians lair)

"Εχω έναν εφιάλτη"

1961

Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ αρχίζει τον αγώνα προκειμένου οι μαύροι του Νότου να αποκτήσουν δικαίωμα ψήφου.

Τα τριάντα οκτώ χρόνια από τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ γιορτάζονται αυτή τη βδομάδα με ιδιαίτερη επισημότητα. Θα παιχτεί και πάλι στις αμερικανικές τηλεοράσεις το ίδιο ντοκιμαντέρ με τις γνωστές σκηνές: ο Κινγκ αγωνίζεται κατά του διαχωρισμού των μαύρων στο Μπέρμιγχαμ (1963), ο Κινγκ εκφωνεί τον περίφημο λόγο για "το όνειρό του" (I have a dream) στην Ουάσιγκτον (1963), ο Κινγκ διαδηλώνει στη Σέλμα της Αλαμπάμα για το δικαίωμα ψήφου (1965), και, τέλος, ο Κινγκ νεκρός στο μπαλκόνι ενός μοτέλ στο Μέμφις (1968).

Ο προσεκτικός τηλεθεατής θα παρατηρήσει το χρονολογικό άλμα από το 1965 στο 1968. Σ' αυτό το διάστημα ο Κινγκ οργάνωσε τις σημαντικότερες καμπάνιες της ζωής του. Ολες οι ομιλίες του έχουν κινηματογραφηθεί. Ομως ποτέ δεν τις δείχνει η αμερικανική τηλεόραση. Τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης δεν είναι ακόμα πρόθυμα να συμφιλιωθούν με τη δράση του Κινγκ τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Και προτιμούν να την αποσιωπούν.Οι ίδιοι που αποφάσισαν να ανακηρύξουν τα γενέθλια του Κινγκ σε εθνική εορτή, έχουν βαλθεί να βαλσαμώσουν την εικόνα του 1963. Είναι η καθησυχαστική εικόνα του απόστολου της "μη-βίας", του κήρυκα της νομιμότητας. Ομως μετά τη θέσπιση των νόμων για τα πολιτικά δικαιώματα το 1964 και το 1965 ο Κινγκ στράφηκε στα θεμέλια των φυλετικών διακρίσεων και υποστήριξε ότι οι νόμοι των πολιτικών δικαιωμάτων είναι άχρηστοι αν δεν συνοδεύονται από αναγνώριση των δικαιωμάτων του ανθρώπου, συμπεριλαμβανομένων των οικονομικών δικαιωμάτων.

Ηταν τότε που περιέγραψε τη χαώδη απόσταση που χωρίζει τον φτωχό από τον πλούσιο πολίτη των ΗΠΑ και ζήτησε "ριζικές αλλαγές στην κοινωνία" και αναδιανομή του πλούτου. Αυτή η ριζοσπαστικοποίηση του λόγου του συνοδεύτηκε με μια σαφή αντιϊμπεριαλιστική και αντιμιλιταριστική τοποθέτηση. Αντίθεση στον πόλεμο του Βιετνάμ, καταγγελία του καθεστώτος της Νότιας Αφρικής, συμμαχία με τους καταπιεζόμενους της Λατινικής Αμερικής.Λίγους μήνες πριν από το θάνατό του, την παραμονή των Χριστουγέννων του '67, ο Κινγκ έκανε τον δικό του απολογισμό των τελευταίων χρόνων: "Πρέπει να σας ομολογήσω σήμερα, ότι λίγο καιρό μετά την ομιλία μου εκείνη στην Ουάσιγκτον ("Εχω ένα όνειρο"), άρχισα να βλέπω ότι το όνειρο είχε μεταβληθεί σε εφιάλτη. Ηταν όταν τέσσερα όμορφα, ανυπεράσπιστα, αθώα μαύρα κορίτσια δολοφονήθηκαν σε μια εκκλησία του Μπέρμιγγχαμ της Αλαμπάμα."Τον Φεβρουάριο του 1965, ο Κινγκ, τιμημένος με το Νόμπελ Ειρήνης, θα βρεθεί στο κελί της φυλακής της Σέλμα.

Είναι τότε που θα έρθει να του συμπαρασταθεί ο Μάλκολμ Χ, λίγες μέρες πριν από τη δική του δολοφονία. Στη Σέλμα ο Μάλκολμ Χ θα δηλώσει προς την Κορέτα Κινγκ ότι είναι πραγματικός σύμμαχος. Ο Βίνσεντ Χάρντιγκ, ένας από τους στενότερους συνεργάτες του Κινγκ τα τελευταία χρόνια της ζωής του, θα σχολιάσει αργότερα αυτή τη σύγκλιση των δυο τραγικών ηγετών: "Ο ένας συμπλήρωνε τον άλλο, και προς το τέλος της ζωής τους το γνώριζαν."Η εξέγερση των μαύρων στο γκέτο Γουάτς στο Λος Αντζελες τον Αύγουστο του 1965 βρίσκει τον Κινγκ σε μια φάση αναθεώρησης της στρατηγικής του. Ο πολιτικός του λόγος γίνεται σκληρότερος από κάθε άλλη φορά: "Στα ταξίδια μου στο Βορρά ήρθα αντιμέτωπος με το τραγικό γεγονός ότι σχεδόν σε καμιά μεγάλη πόλη δεν υπάρχει δήμαρχος που να διαθέτει πολιτική γραμμή, κατανόηση και πολύ περισσότερο συμπάθεια για τα θέματα των πολιτικών δικαιωμάτων.

Οι ελπίδες μας για μια εκούσια κατανόηση υπήρξαν μια χίμαιρα. Το μόνο που συνάντησα ήταν τύφλωση, βραδύνοια και σκληρότητα. Ολα αυτά μπορούν να αλλάξουν μόνο με ένα δυναμικό κίνημα."Το "δυναμικό κίνημα" αναπτυσσόταν ήδη. Και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ θα συναντηθεί τον Ιούνιο του '66 με τους άλλους ηγέτες του κινήματος των πολιτικών δικαιωμάτων για να συντονίσουςν τη δράση τους, πάνω από το νεκροκρέβατο του δολοφονημένου μαύρου ακτιβιστή Τζέιμς Μέρεντιθ. Και ένα μήνα αργότερα, στο Σικάγο, ο Κινγκ θα χτυπηθεί από πέτρα κατά τη διάρκεια της πορείας του διά μέσου των "λευκών" συνοικιών της πόλης. "Ποτέ δεν συνάντησα κάτι παρόμοιο. Συμμετείχα σε πολλές διαδηλώσεις στο Νότο, αλλά μπορώ να πω ότι ποτέ -ούτε ακόμα και στο Μισισίπι ή την Αλαμπάμα- δεν έχω έρθει αντιμέτωπος με τόσο εχθρικό και γεμάτο μίσος όχλο, όσο εδώ στο Σικάγο.

"Είναι η στιγμή που ο Κινγκ αποφασίζει να τοποθετηθεί ανοιχτά στο πιο καυτό ζήτημα, τον πόλεμο του Βιετνάμ. Τα μέλη της οργάνωσής του τον προειδοποιούν ότι θα κοπούν τα χρηματικά βοηθήματα από οικονομικούς παράγοντες. Ηταν ακόμα η περίοδος που δεν είχε γίνει ακόμα δημοφιλής στους κόλπους των προοδευτικών Αμερικανών η αντίθεση στον πόλεμο. Ομως ο Κινγκ δεν διστάζει.Με την ομιλία του στην εκκλησία Ρίβερσαϊντ στη Νέα Υόρκη, ένα ακριβώς χρόνο πριν απ' τη δολοφονία του, κηρύσσει τη δική του αντιπολεμική εκστρατεία και απαντά προκαταβολικά σ' αυτούς που θα τον κατηγορήσουν ως προδότη, ότι θα ήταν προδοσία αν δεν μιλούσε. Αυτή η ομιλία, που μέρος της δημοσιεύουμε στις επόμενες σελίδες, δεν έχει καμιά θέση στους επίσημους εορτασμούς. Ακόμα και τα βιβλία που τη δημοσιεύουν, αρκούνται σε μια λογοκριμένη μορφή της, χωρίς μάλιστα να ειδοποιούν τον αναγνώστη ότι ο λόγος του Κινγκ έχει υποστεί περικοπές.

Με την ομιλία αυτή, το επίσημο κράτος θεωρεί πλέον τον Κινγκ ανοιχτό εχθρό. Τα ΜΜΕ ξεκινούν καμπάνια εναντίον του. Το σοβαρό περιοδικό Τάιμ χαρακτηρίζει την ομιλία "δημαγωγική συκοφαντία, που ακούγεται σαν εκπομπή από το Ράδιο-Ανόι". Και η έγκυρη Ουάσιγκτον Ποστ συμπληρώνει: "Ο Κινγκ ξεστόμισε πικρές και βλαπτικές καταγγελίες, τις οποίες δεν μπόρεσε (και δεν θα μπορούσε) να τεκμηριώσει. Με την ομιλία προσέβαλε τους φυσικούς του συμμάχους. Πολλοί που μέχρι σήμερα τον άκουγαν με σεβασμό δεν θα του δείξουν ποτέ πια την ίδια εμπιστοσύνη.

Ο Κινγκ μείωσε τη χρησιμότητά του προς το σκοπό του, προς τη χώρα του, προς το λαό του."Αυτός ο "άχρηστος" πλέον Κινγκ δεν υποχωρεί. Απαντά με ευθύτητα στην επίθεση των ΜΜΕ: "Υπάρχει κάτι περίεργα αντιφατικό στη στάση ενός Τύπου που σε εξυμνεί όταν λές ότι πρέπει να είμαστε μη βίαιοι απέναντι στον Μπουλ Κόνορ και τον Τζιμ Κλαρκ (σ.σ. πρόκειται για τους ρατσιστές σερίφηδες του Μπέρμιγχαμ και της Σέλμα) και σε καταριέται όταν λές ότι πρέπει να είμαστε μη βίαιοι απέναντι στα μικρά σκουρόχρωμα παιδιά του Βιετνάμ. Κάτι στραβό έχει αυτός ο Τύπος."Το καλοκαίρι του 1967 η εξέγερση των μαύρων εξαπλώνεται σε 150 πόλεις σε πολλές πολιτείες. Η κυβέρνηση του Λίντον Τζόνσον απαντά με στρατό και τανκς. Την επομένη της στρατιωτικής επέμβασης στο Ντιτρόιτ, ο Κινγκ στέλνει τηλεγράφημα στον πρόεδρο για να καταγγείλει την "αυτοκτονική και παράλογη" στάση του Κογκρέσου: "Πρόκειται για ένα παράδειγμα ηθικού ξεπεσμού." Και παρουσιάζει μια νέα εκδοχή της θεωρίας του για τη μη βία: "Πώς μπορεί η κυβέρνηση να καταγγέλλει τη βία των μαύρων στα γκέτο, όταν η ίδια έχει δώσει ένα παράδειγμα βίας στην Ασία που συντάραξε όλο τον κόσμο;

Μόνον όσοι αγωνίζονται για την ειρήνη έχουν το ηθικό δικαίωμα να μιλούν για μη βία."Στο τέλος του '67 ο Κινγκ προετοιμάζει την πιο επιθετική πολιτική του εκστρατεία, την Καμπάνια του Φτωχού Λαού. "Οι απόβλητοι της χώρας μας -οι φτωχοί λευκοί και οι φτωχοί μαύροι- ζουν σε μια απάνθρωπα άδικη κοινωνία. Πρέπει να οργανώσουν μια επανάσταση ενάντια σ' αυτή την αδικία, όχι ενάντια στη ζωή των συμπολιτών τους, αλλά ενάντια στις δομές εκείνες που επιβάλλουν την άρνηση της κοινωνίας να άρει το άγος της φτώχειας."Ο Κινγκ διατρέχει τη χώρα για να συγκεντρώσει τον "πολυφυλετικό στρατό των φτωχών". Το σύνθημα της μη βίας αντικαθίσταται από την πολιτική της μαζικής ανυπακοής: "Η μη βίαιη διαμαρτυρία πρέπει τώρα να ωριμάσει σε ένα νέο επίπεδο, έτσι ώστε να ανταποκριθεί στην ανυπομονησία των μαύρων και τη σκληρή αντίσταση των λευκών. Αυτό το υψηλότερο επίπεδο είναι η μαζική πολιτική ανυπακοή."Ο Τύπος επιτίθεται πλέον σύσσωμος στον "εξτρεμιστή". Το περιοδικό Ρίντερς Ντάιτζεστ προειδοποιεί για την "ένοπλη εξέγερση" που υποτίθεται ότι προπαγανδίζει ο Κινγκ. Και στις 4 Απριλίου 1968, ο "προδότης" δολοφονείται.

MAY THE FORCE BE WITH YOU
Copyright © Demetrios the Traveler
(Brexians lair)

MONICA BELLUCCI

Monica Bellucci (born September 30, 1964) is an Italian actress and former fashion model.

Bellucci was born in Città di Castello, Umbria. Initially pursuing a career as a lawyer, Bellucci decided to start modeling in order to help pay for her tuition while at the University of Perugia, but the glamorous lifestyle tempted Monica away from her law studies.
She speaks Italian, French, and English fluently and has acted in each of these languages, as well as Aramaic.
Bellucci's film career began in the early 1990s. In 1992 she made her first appearance in a major English-language film as one of Dracula's brides in Bram Stoker's Dracula. She became popular with English-speaking audiences following her lead role in the acclaimed Italian film Malèna, though she was perhaps best known for her role as Persephone in The Matrix Reloaded and The Matrix Revolutions followed by her portrayal of Mary Magdelene in The Passion of the Christ.
After her work in The Passion of the Christ, Bellucci was assumed by many fans to be Roman Catholic. However in a documentary about the film, The Big Question, she stated: "I am an Agnostic, even though I respect and am interested in all religions. If there's something I believe in, it's a mysterious energy; the one that fills the oceans during tides, the one that unites nature and beings."

MAY THE FORCE BE WITH YOUCopyright © Demetrios the Traveler
(Brexians lair)

a biography of Greta Garbo

Sweden: The Early Years
1905-1924

Greta Garbo was born Greta Lovisa Gustafsson on September 18, 1905. Garbo was born in Stockholm to poor parents. She was 14 when her father died, leaving the family destitute. Consequently, Greta was forced to leave school and go to work, first as a lather girl in a barbershop, then as a clerk in a department store.
The store also used her for her modeling abilities for newspaper ads. She had no film aspirations until she appeared in an advertising short at that same department store while she was still a teenager. This led to another short film when Eric Petscher, a comedy director, saw the film. He gave her a small part in the film, Peter The Tramp (1920). From 1922 to 1924 she studied at the Royal Dramatic Theatre, Stockholm. During that period met Mauritz Stiller, the foremost Swedish director, who gave her an important role in Gφsta Berlings Saga (1924; "The Story of Gφsta Berling"), gave her the stage name Greta Garbo, and trained her in cinema-acting techniques.

The Hollywood Years
1925-1941
In 1925, when Stiller went to the United States to work for Metro-Goldwyn-Mayer, he insisted that Garbo be given a contract also. In all, she appeared in 27 films (two in Sweden, one in Germany, and the remainder in Hollywood); the most important of her silent films were The Torrent (1926), Flesh and the Devil (1927) and Love (1927), both with the popular leading man John Gilbert, whose name was linked with hers in a much-publicized romance.
Anna Christie (1930) was the talking picture in which her rich, low voice was first heard. It was a great success, although Garbo herself despised her performance. It earned her the first of her four Academy Award nominations for best actress. That same year, Garbo earned another Academy Award nomination for her role in Romance.
Garbo was her most seductive playing the WWI spy in Mata Hari (1932). So much so that the censors complained of the revealing outfit shown on the movie poster. Her next film that year was Grand Hotel, with one of the first all star casts. The film earned MGM it’s second Best Picture Oscar.
After almost 2 years off the screen, Garbo signed a new MGM contract granting her almost total control over her films. She exercised that control by getting leading man Laurence Olivier fired from her film, Queen Christina (1934), and forcing Mayer to replace him with former co-star and lover John Gilbert, who’s career had faltered since the coming of sound.
In 1935, David O. Selznick wanted Garbo cast as the dying heiress in Dark Victory, but she insisted on a screen version of Leo Tolstoy's classic novel, Anna Karenina. She had already starred in a silent version, Love (1927), with John Gilbert.
Many have called Garbo's performance as the doomed coutesan in Camille (1937) the finest ever recorded on film. Some fans even claimed that during the star's climatic death scene they saw her soul leave her body. Not surprisingly, this role earned her a third Academy Award nomination.
Director Ernst Lubitsch’s finest work of the 1930s was the classic Ninotchka (1939). It starred Garbo in a comedy! "Garbo Laughs" said the advertisements. And she does, charmingly. Ninotchka earned Garbo the last of her four Academy Award nominations.
At age 36, after the flop of her film, Two Faced Woman (1941), Garbo withdrew from the entertainment field and retired to a secluded life in New York City. In 1954 she was awarded a special Academy Award for unforgettable performances.

The Final Years

1942 - 1990
After World War II, Greta, by her own admission, felt that the world had changed perhaps forever and she retired, never again to face the camera. She would work for the rest of her life to perpetuate the Garbo mystique. Her films, she felt, had their proper place in history and would gain in value. She abandoned Hollywood and moved to New York City. She would jet-set with some of the world's best known personalities such as Aristotle Onassis and others. She spent time gardening flowers and vegetables. In 1954, Greta was given a special Oscar for past unforgettable performances. She even penned her biography in 1990. On April 15, 1990, Greta died of natural causes in New York and with it the "Garbo Mystique". She was 84.

MAY THE FORCE BE WITH YOU

Copyright © Demetrios the Traveler
(Brexians lair)

James Van Allen's Last Science Paper

By Abigail W. Leonard

Special to SPACE.composted: 29 August 200606:14 am ET

Until his death this month at the age of 91, James Van Allen continued to do work that had fascinated him since childhood and made him a leading figure of America's Space Age.
Van Allen spent a lifetime exploring the universe, and is most famous for discovering the radiation belts circling Earth which now bear his name.
In what would be his last paper, he explored a subject that hits somewhat closer to home: The likelihood of an asteroid colliding with Earth.
Asteroid watch
The research, published in this month’s American Journal of Physics, details how the likelihood of such an event is enhanced by the gravitational pull between the two bodies.
The research shouldn't raise concern about possible collisions though, said Dave Tholen, an astronomer at the University of Hawaii. "It can happen, but I wouldn't worry about it. We are actively discovering near-Earth asteroids and computing their orbits to monitor the situation.”
Tholen said astronomers are intensely focused these days on an asteroid called Apophis, which is set to pass less than 24,000 miles from Earth on April 13, 2029. Van Allen’s paper, which details how scientists estimating the probability of a collision should take Earth’s gravitational pull into account, could help researchers calculate whether the asteroid will become a threat.
Beyond imagination
Colleagues say this and other examples of Van Allen's work are remarkable not only for what he found, but also because of the simple experimental designs he employed.
“He really showed that by focusing on the fundamental question and designing simple instruments, you could reveal things about nature you wouldn’t have imagined,” said Ed Stone, a physics professor at the California Institute of Technology.
When the American team launched its first satellite, Explorer 1, into space, Van Allen had the prescience to attach a self-designed radiation detector to it. While the team didn’t manage to beat the Russians into space, his instrument sent back data giving the first evidence of the donut-shaped rings circling the Earth.
Working to the end
Frank McDonald, Senior Research Scientist at the University of Maryland, was a post-doctoral student at the University of Iowa during Van Allen’s early days there. He worked with him on so-called "rockoons," rockets attached to balloons, which measured space radiation even before Explorer 1 went up.
McDonald says the recent paper on asteroids, which he describes as more educational than revolutionary, is evidence of Van Allen’s commitment to teaching.
“He was an outstanding mentor, and one of his missions in life was training students,” McDonald said. In addition to teaching science, Van Allen also taught students to be savvy fundraisers for it. “You learned that when you wanted to get something from a group, to go in with a statement already written about what you wanted—whenever I was in D.C., he always urged me to visit the Office of Naval Research.”
That Van Allen would still be publishing into his nineties comes as no surprise to McDonald. “You’re talking to somebody who just turned 81 and comes in every day, so it doesn't surprise me at all. I couldn't imagine him not doing it and not having him there ten years ahead of me,” he said. “And this is a heck of a lot more fun than retiring to Florida. We’re still seeing things we never expected to see.”
U.S. Space Pioneer James Van Allen Dies at 91

MAY THE FORCE BE WITH YOU

Copyright © Demetrios the Traveler
(Brexians lair)

LUCY LAWLESS aka "XENA"

MAY THE FORCE BE WITH YOUCopyright © Demetrios the Traveler
(Brexians lair)

Μαρία Κάλλας

Η Μαρία Κάλλας γεννήθηκε ως Άννα Μαρία Καικιλία Σοφία Καλογεροπούλου στις 2 Δεκεμβρίου του 1923 στη Νέα Υόρκη. Τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς οι γονείς της, Ευαγγελία Δημητριάδη (από Κωνσταντινούπολη) και Γιώργος Καλογερόπουλος (από Μεσσηνία), είχαν μεταναστεύσει στις Η.Π.Α. από την Αθήνα. Εκεί ο πατέρας της ανοίγει φαρμακείο και το 1929 αλλάζει το οικογενειακό επώνυμο από Καλογερόπουλος σε Callas. Τρία χρόνια αργότερα η Μαρία ξεκινά τα πρώτα μαθήματα πιάνου μαζί με τη μεγαλύτερη αδελφή της Υακίνθη. Σε ηλικία 11 ετών έλαβε το πρώτο βραβείο ως "σολίστ" σε διαγωνισμό παιδικών φωνών που είχε διοργανώσει ο ραδιοφωνικός σταθμός της Νέας Υόρκης W.O.R.
Στα 1937 έρχεται το διαζύγιο των γονιών της και η Μαρία ακολουθεί τη μητέρα της στην Αθήνα, όπου ήδη βρισκόταν η αδελφή της. Αρχικά, αν και μικρότερη από το ηλικιακό όριο εισαγωγής, εγγράφηκε στο Εθνικό Ωδείο του Καλομοίρη με καθηγήτρια τη Μαρία Τριβέλλα ενώ ένα χρόνο αργότερα βρέθηκε στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών όπου δίδασκε η Ελβίρα ντε Ιντάλγκο (Elvira de Hidalgo) και η οποία θεωρείται ως η κατ’ εξοχήν δασκάλα της Κάλλας.
Στις 2 Απριλίου 1939 κάνει το σκηνικό της ντεμπούτο ως Σαντούζα σε μία μαθητική παράσταση της "Αγροτικής Ιπποσύνης" (Cavalleria Rusticana) του Πιέτρο Μασκάνι από το Ωδείο Αθηνών. Λίγο πριν το ξέσπασμα του ελληνοϊταλικού πολέμου έρχεται η πρώτη συνεργασία της με την εταιρεία της Λυρικής Σκηνής Αθηνών και στις 21 Οκτωβρίου του 1940, ερμηνεύει τραγούδια από τον Έμπορο της Βενετίας του Ουίλιαμ Σαίξπηρ στο Βασιλικό Θέατρο. Η συνεργασία της με τη Λυρική Σκηνή θα συνεχιστεί και στις 21 Ιανουαρίου 1941 στην πρώτη της μελοδραματική εμφάνιση θα υποδυθεί τη Βεατρίκη στο έργο "Βοκκάκιος" του Φραντς φον Σουπέ στο κινηματοθέατρο Παλλάς.
Στις 27 Αυγούστου του 1942 στο θερινό θέατρο Παρκ στην Πλατεία Κλαυθμώνος, στην πρώτη της επαγγελματική εμφάνιση σε όπερα, ερμηνεύει "Τόσκα" του Τζιάκομο Πουτσίνι. Την ίδια χρονιά συμμετείχε σε συναυλία της Λυρικής στη Θεσσαλονίκη. Στις 19 Φεβρουαρίου ερμηνεύει τη Σμαράγδα στον "Πρωτομάστορα" του Μανώλη Καλομοίρη, και εννέα μέρες αργότερα συμμετέχει σε μεγάλη συναυλία για τα συσσίτια της Νέας Σμύρνης στον κινηματογράφο Σπόρτινγκ. Στις 12 Δεκεμβρίου ερμηνεύει άριες του Μπετόβεν και του Ροσίνι σε συναυλία υπέρ των φυματικών.

Η αρχή της μεγάλης πορείας
Λίγο μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τις δυνάμεις του Άξονα η Κάλλας, εξ αιτίας της υποβάθμισής της στη Λυρική Σκηνή και εν μέσω της πολεμικής των συναδέλφων της που την κατηγορούσαν για συνεργασία με τους κατακτητές, αποφασίζει να επιστρέψει στις Η.Π.Α. Προκειμένου να εξασφαλίσει τα εισιτήριά της δίνει μια αποχαιρετιστήρια παράσταση στην Αθήνα. Το Σεπτέμβριο του 1945 βρίσκεται στη Νέα Υόρκη και ξεκινά την προσπάθεια για ανεύρεση εργασίας αρχικά στη Μητροπολιτική Όπερα, δεν καταφέρνει όμως να υπογράψει συμβόλαιο.
Εντούτοις η ακρόασή της από τον Έντουαρντ Τζόνσον, διευθυντή της Όπερας, φέρνει την προσφορά δύο ρόλων στα έργα "Φιντέλιο" του Μπετόβεν και "Μανταμ Μπατερφλάι" του Πουτσίνι. Η Κάλλας απορρίπτει τους ρόλους. Δε θέλει να τραγουδήσει το "Φιντέλιο" στα αγγλικά, ενώ αισθάνεται πολύ εύσωμη ώστε να ερμηνεύσει την αιθέρια "Μπάτερφλάι".

Η γνωριμία της με τον καλλιτεχνικό διευθυντή της Αρένας της Βερόνα, Τζοβάννι Τζενατέλλο την οδηγεί στην Ιταλία. Εκεί στις 3 Αυγούστου 1947 κάνει την πρώτη της εμφάνιση στην Αρένα της Βερόνα με τη "Τζοκόντα" του Αμιλκάρε Πονκιέλι. Τον ίδιο χρόνο ερμηνεύει την Ιζόλδη από το "Τριστάνος και Ιζόλδη" στη Βενετία υπό την καθοδήγηση του μαέστρου Τούλιο Σεραφίν. Συνάμα έρχεται και η γνωριμία της με τον μουσόφιλο Ιταλό βιομήχανο Τζοβάννι Μπατίστα Μενεγκίνι, με τον οποίο παντρεύονται στις 21 Απριλίου 1949. Ο Μενεγκίνι έχοντας και ρόλο μάνατζερ άσκησε καταλυτική επιρροή στην καριέρα της Κάλλας, υποβάλλοντάς την σε δίαιτα με σκοπό να αποκτήσει καλύτερη εμφάνιση και αποτρέποντάς την από κάθε βιοτική ενασχόληση με την οικονομική κάλυψη, που της παρείχε. Έτσι τον ίδιο χρόνο η Κάλλας κάνει καλλιτεχνικές εμφανίσεις στο Μπουένος Άιρες και το 1950 στο Μεξικό.
Τα στάδια της αποθέωσης
Στις 7 Δεκεμβρίου 1951 η Κάλλας ανοίγει τη σαιζόν στη Σκάλα του Μιλάνου με το "Σικελικό Εσπερινό", εμφάνιση που της προσφέρει μεγάλη αναγνώριση. Κατά τη διάρκεια των επόμενων επτά ετών η Σκάλα θα είναι η σκηνή των μέγιστων θριάμβων της σε ένα ευρύ φάσμα ρόλων. Το 1955 ανεβάζει την ιστορική παράσταση της "Τραβιάτας" του Βέρντι σε σκηνοθεσία Λουκίνο Βισκόντι.
Στις 27 Οκτωβρίου 1956 εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης ως "Νόρμα" στο ομώνυμο έργο του Μπελλίνι. Στις 5 Αυγούστου 1957 επιστρέφει στην Αθήνα και εμφανίζεται στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών. Δύο μήνες πριν είχε γνωρίσει τον εφοπλιστή Αριστοτέλη Ωνάση σε δεξίωση της κοσμικογράφου Έλσα Μαξγουελ. Η γνωριμία τους θα εξελιχθεί σε μία από τις πλέον συζητημένες σχέσεις στην ιστορία.
Το 1960 τραγουδά στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου "Νόρμα" και το επόμενο έτος "Μήδεια" σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή. Το 1962 επανέρχεται στη Σκάλα του Μιλάνου και αποθεώνεται σαν Μήδεια σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή και κοστούμια Γιάννη Τσαρούχη. Τον Ιανουάριο του 1964 πείθεται από το Φράνκο Τζεφιρέλι να συμμετάσχει σε μία νέα παραγωγή της "Τόσκα" στη σκηνή του Covent Garden. Η παράσταση εκθειάζεται από τους κριτικούς ενώ ακολουθεί την ίδια χρονιά νέος καλλιτεχνικός θρίαμβος στην Όπερα των Παρισίων με τη "Νόρμα". Παρά τα φωνητικά προβλήματα που έχει αρχίσει να αντιμετωπίζει το παρισινό κοινό την αποδέχεται θερμά.
Στις 5 Ιουλίου 1965 εμφανίζεται για τελευταία φορά σε παράσταση όπερας στο Covent Garden με την "Τόσκα" σε σκηνοθεσία Φράνκο Τζεφιρέλι. Στα 1966 απεκδύεται την αμερικανική υπηκοότητα και λαμβάνει την ελληνική. Με αυτή της την ενέργεια λύεται και τυπικά ο γάμος της με το Μενεγκίνι. Πλέον ελπίζει ότι ο Αριστοτέλης Ωνάσης θα της ζητήσει να παντρευτούν κάτι που τελικά δε γίνεται μια και στις 8 Ιουλίου 1968 ο Έλληνας μεγιστάνας παντρεύεται τη χήρα του Αμερικανού Προέδρου Κέννεντυ, Τζάκυ. Αυτή του η πράξη βυθίζει σε κατάθλιψη την κορυφαία υψίφωνο.

Τελευταίες σκηνές πριν το τέλος

Το 1970 γυρίζει σε ταινία τη "Μήδεια" του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Πιερ Πάολο Παζολίνι. Η ταινία δεν έχει τύχη στις κινηματογραφικές αίθουσες. Στις 25 Μαΐου μεταφέρεται στο νοσοκομείο και γίνεται γνωστό ότι επεχείρησε να αυτοκτονήσει λαμβάνοντας μεγάλη δόση βαρβιτουρικών.
Το 1973 ξεκινά την τελευταία της περιοδεία με το "Σικελικό Εσπερινό" και σκηνοθέτη το Τζουζέπε ντι Στέφανο. Στις 8 Δεκεμβρίου η Κάλλας τραγούδησε στην Όπερα των Παρισίων, όπου το κοινό την κάλεσε στη σκηνή 10 φορές καταχειροκροτώντας την. Η τελευταία της εμφάνιση έγινε στην πόλη Σάπορο της Ιαπωνίας στις 11 Δεκεμβρίου του 1974.
Η Μαρία Κάλλας πέρασε στην αιωνιότητα στις 16 Σεπτεμβρίου 1977 στο Παρίσι. Η κηδεία της έγινε στις 20 Σεπτεμβρίου και, αφού το σώμα της αποτεφρώθηκε όπως επιθυμούσε, την άνοιξη του 1979 η τέφρα της σκορπίστηκε στο Αιγαίο.

MAY THE FORCE BE WITH YOU
Copyright © Demetrios the Traveler
(Brexians lair)

η Φιλική Εταιρεία σαν σημερα πριν 192 χρονια

Στα τέλη του 18ου αιώνα και στις αρχές του 19ου επαναστατικός πυρετός διακατέχει την Ευρώπη ολόκληρη, κυρίως ενάντια στην ανθρώπινη εκμετάλλευση και τη μοναρχία. Η Γαλλική Επανάσταση (1789) άναψε φωτιά στις ανθρώπινες καρδιές και έδωσε το έναυσμα για τον ξεσηκωμό στην Ισπανία, την Ιταλία και την Ελλάδα. Με κεντρικό σύνθημα το τρίπτυχο «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα», οι Γάλλοι ξεσηκώθηκαν βαθιά επηρεασμένοι από τα φωτισμένα πνεύματα που διακήρυσσαν την αλλαγή της καθεστηκυίας τάξης. Στην Ελλάδα το βάρος της προετοιμασίας της επανάστασης αναλαμβάνει η Φιλική Εταιρεία.

Τα πρώτα βήματα
Η Eλληνική Επανάσταση του 1821 δεν εμφανίστηκε ως κεραυνός εν αιθρία. Αντίθετα, ήταν αποτέλεσμα μακροχρόνιων διεργασιών σε ιδεολογικό και οικονομικό επίπεδο. Οι διεργασίες αυτές αντικατοπτρίζονται στο κίνημα του Νεοελληνικού Διαφωτισμού (1750-1821) που φιλοδοξούσε να προετοιμάσει το έδαφος για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού. Στα πλαίσιά του φωτεινές μορφές θα επιχειρήσουν να μεταλαμπαδεύσουν στο υπόλοιπο γένος τις φιλελεύθερες ιδέες της εποχής και να το μορφώσουν, προκειμένου να ξεσηκωθεί και να διεκδικήσει τα δίκαιά του. Έτσι, κόντρα στο κατεστημένο -τους κοτζαμπάσηδες, τους Φαναριώτες κ.λπ. - εμφανίζονται κυρίως οι διανοούμενοι και οι έμποροι των κέντρων του παροικιακού ελληνισμού, τους οποίους θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ως διαμορφούμενη αστική τάξη.
Ο αέρας ελευθερίας πoυ είχε ξεσηκωθεί στην Ευρώπη διέπνεε κάθε πρωτοποριακό πνεύμα και τότε ήταν που ο Ρήγας Φεραίος οραματιζόταν τη «Βαλκανική Ομοσπονδία», την ειρηνική συνύπαρξη όλων των Βαλκάνιων λαών. Η παράδοσή του στους Τούρκους, όσο και να πλήγωσε κάθε σκεπτόμενο Έλληνα, ταυτόχρονα χαλύβδωσε τη θέληση για λευτεριά και άνοιξε τα μονοπάτια για τη Φιλική Εταιρεία.
Το 1809 ιδρύεται στο Παρίσι το «Ελληνόγλωσσον Ξενοδοχείον» από τον Θεσσαλό λόγιο Γρηγόριο Σαλύκη, ενώ ανάμεσα στα μέλη του είναι και ο Αθανάσιος Τσακάλωφ, μετέπειτα ιδρυτικό μέλος της Φιλικής Εταιρείας. Συγκροτείται τυπικά ως εταιρεία μελέτης του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, στην ουσία όμως σκοπός είναι η απελευθέρωση της Ελλάδας και προς αυτήν την κατεύθυνση γίνονται όλες οι κινήσεις. Για την παράνομη δράση της η οργάνωση υιοθετεί τους κανόνες των Καρμπονάρων και των Ελευθεροτεκτόνων, ενώ τα μέλη της δεσμεύονται με όρκο και φέρουν ως αναγνωριστικό ένα χρυσό δακτυλίδι με τα αρχικά Φ.Ε.Δ.Α. (Φιλικός Ελληνικός Δεσμός Άλυτος). Από το 1815, όμως, άρχισε να παρακμάζει, καθώς η συντριβή του Ναπολέοντα έσβησε όποια όνειρα είχαν να τους βοηθήσει. Μια δεύτερη προσπάθεια ξεκίνησε στην Αθήνα, με την έμμεση υποστήριξη της Αγγλίας, το 1813. Ιδρύθηκε τότε η «Φiλόμουσος Εταιρεία», με κεντρικό σκοπό την καλλιέργεια του ελληνικού πνεύματος των νέων, την έκδοση βιβλίων, τη βοήθεια φτωχών σπουδαστών κ.λπ. Μόνο που αυτή η οργάνωση ποτέ δεν απέκτησε λαϊκό έρεισμα, καθώς κινείτο σε κύκλους λογίων και διπλωματών.

Ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας

Στα πλαίσια του διακαούς πόθου για αποτίναξη του τουρκικού ζυγού και με σαφή την επίδραση των μυστικών εταιρειών της Ευρώπης, συναντιούνται το 1814 στην Οδησσό τρεις Έλληνες και αποφασίζουν τη σύσταση μιας αυστηρά συνομωτικής οργάνωσης, η οποία θα προετοίμαζε τον ξεσηκωμό όλων των Ελλήνων. Πρόκειται για τον Νικόλαο Σκουφά, 35 χρόνων, από το Κομπότι της Άρτας, τον Εμμανουήλ Ξάνθο, 42 χρόνων, από την Πάτμο και τον Αθανάσιο Τσακάλωφ, 26 χρόνων, από τα Γιάννενα . Και οι τρεις έχουν ήδη γίνει κοινωνοί των επαναστατικών ιδεών και του εταιρισμoύ. Ο Σκουφάς είχε ιδιαίτερες επαφές με τον Κωνσταντίνο Ράδο, ο οποίος ήταν μυημένος στον Καρμποναρισμό. Ο Ξάνθος είχε μυηθεί σε τεκτονική Στοά της Λευκάδας («Εταιρεία των Ελεύθερων Κτιστών», της Αγίας Μαύρας), ενώ ο Τσακάλωφ είχε υπάρξει ιδρυτικό μέλος του Ελληνόγλωσσου Ξενοδοχείου.
Σκοπός της Φιλικής Εταιρείας είναι η γενική επανάσταση των Ελλήνων για την «ανέγερσιν και απελευθέρωσιν του Ελληνικού Έθνους και της Πατρίδoς μας», όπως μας πληροφορεί ο ίδιος ο Ξάνθος. Και σημειώνει στα «Aπομνημονεύματά» του: ..δια να ενεργήσωσι μόνοι των ό,τι ματαίως από πολλού χρόνου ήλπιζον από την φιλανθρωπίαν των χριστιανών βασιλέων».
Η πορεία ανάπτυξης της Φιλικής είναι εντυπωσιακή. Το διάστημα 1814-1816 τα μέλη της αριθμούν περίπου 20. Ως τα μέσα του 1817 αναπτύσσεται κυρίως μεταξύ των Ελλήνων της Ρωσίας και της Μολδοβλαχίας, αλλά και πάλι τα μέλη της δεν υπερβαίνουν τα 30. Όμως, από το 1818 σημειώνονται αθρόες μυήσεις. Κατά το 1820 εξαπλώνεται σε όλες σχεδόν τις περιοχές της Ελλάδας και τις περισσότερες ελληνικές παροικίες του εξωτερικού. Χιλιάδες υπολογίζονται οι μυημένοι, μολονότι είναι γνωστό μόνο 1096 ονόματα. Τους πρώτους μήνες του 1821 τα μέλη της αριθμούν δεκάδες χιλιάδες. Η οργάνωση είχε υπερβεί τα ίδια της τα όρια.
Στις γραμμές της συσπειρώνονται κυρίως έμποροι και μικροαστοί, αλλά και Φαναριώτες και κοτζαμπάσηδες και κληρικοί, πρόσωπα που θα διαδραματίσουν αγωνιστικό ρόλο (θετικό ή αρνητικό) στον αγώνα για την ανεξαρτησία, όπως οι οπλαρχηγοί Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Οδυσσέας Ανδρούτσος, Αναγνωσταράς, ο αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Δικαίος (Παπαφλέσσας), οι Φαναριώτες Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος και Νέγρης, οι μεγαλοκαραβοκύρηδες Κουντουριώτηδες, οι μεγαλοκoτζαμπάσηδες Ζαΐμης, Λόντος, Νοταράς, ο μητροπολίτης Παλαιών Πατρών Γερμανός κ.ά.
Η οργανωτική δομή
Η όλη διάρθρωση της Φιλικής Εταιρείας στηρίχθηκε στα οργανωτικά πρότυπα των Καρμπονάρων και των Ελευθεροτεκτόνων. Η ηγετική της ομάδα αποκαλείτο «η Αόρατος Αρχή» και περιβλήθηκε από την πρώτη στιγμή με τέτοια μυστική αίγλη, ώστε να πιστεύεται ότι συμμετείχαν σε αυτήν πολλές σημαντικές προσωπικότητες, όχι μόνον Έλληνες μα και ξένοι, όπως ο τσάρος Αλέξανδρος Α' της Ρωσίας. Στην πραγματικότητα, τον πρώτο καιρό ήταν μόνο οι τρεις ιδρυτές της. Κατόπιν, από το 1815 έως το 1818, προστέθηκαν άλλοι πέντε και μετά το θάνατο του Σκουφά προστέθηκαν άλλοι τρεις. Το 1818 η Αόρατη Αρχή μετονομάστηκε σε «Αρχή των Δώδεκα Αποστόλων» και κάθε Απόστολος επωμίστηκε την ευθύνη μιας μεγάλης περιφέρειας.
Η όλη δομή ήταν πυραμιδοειδής και στην κορυφή δέσποζε η «Αόρατος Αρχή». Κανείς δε γνώριζε ούτε είχε δικαίωμα να ρωτήσει ποιοι την αποτελούσαν. Οι εντολές της εκτελούνταν ασυζητητί, ενώ τα μέλη δεν είχαν δικαίωμα να λαμβάνουν αποφάσεις. Η Εταιρεία αποκαλείτο «Ναός» και είχε τέσσερις βαθμίδες μύησης: α) οι αδελφοποιητοί ή βλάμηδες, β) οι συστημένοι, γ) οι ιερείς και δ) οι ποιμένες. Οι Ιερείς ήταν επιφορτισμένοι με το έργο της μύησης στους δύο πρώτους βαθμούς. Όταν ο Ιερέας πλησίαζε κάποιον, σιγουρευόταν για τη φιλοπατρία του και τον κατηχούσε πλάγια στους σκοπούς της εταιρείας, οπότε το τελευταίο στάδιο ήταν να ορκιστεί.
Τότε τον πήγαινε σε κάποιον κληρικό -κάτι καθόλου εύκολο αν ο ιερέας δεν ήταν ήδη μυημένος. Πήγαινε και εύρισκε τον ιερέα και του έλεγε ότι ήθελε να ορκίσει κάποιον για προσωπική τους υπόθεση, προκειμένου να διαπιστώσει ότι λέει την αλήθεια. Ο κληρικός φορούσε το πετραχήλι και έπαιρνε το Ευαγγέλιο, οπότε ο κατηχητής έπαιρνε παράμερα τον υποψήφιο και του υπαγόρευε ψιθυριστά τον «μικρό όρκο», τον οποίο έπρεπε να τον επαναλαμβάνει ο κατηχούμενος χαμηλόφωνα τρεις φορές.
«Ορκίζομαι εις το όνομα της αληθείας και της δικαιοσύνης, ενώπιον του Υπερτάτου Όντος, να φυλάξω, θυσιάζων και την ιδίαν μου ζωήν, υποφέρων και τα πλέον σκληρά βάσανα το μυστήριον, το οποίον θα μου εξηγηθεί και ότι θα αποκριθώ την αλήθειαν εις ό,τι ερωτηθώ».
Όταν γινόταν αυτό, τότε ο κατηχητής πλησίαζε τον υποψήφιο στον ιερέα και τον ρωτούσε:
«Είναι αληθινά, αδελφέ, αυτά που μου επανέλαβες τρεις φορές;»
«Ειναι και θα είναι αληθινά και για την ασφάλειά τους ορκίζομαι στο Ευαγγέλιο», απαντούσε ο υποψήφιος. Την ίδια περίπου ερώτηση, έκανε και ο κληρικός και αφού έπαιρνε καταφατική απάντηση, τον όρκιζε στο Ευαγγέλιο, δίχως να γνωρίζει την ουσία της υπόθεσης».
Από εκεί και μετά ο μυούμενος θεωρείτο νεοφώτιστο μέλος της Εταιρείας, ήταν δηλαδή Βλάμης, με όλα τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις. Ο Φιλικός με το βαθμό του Ιερέα είχε αμέσως την υποχρέωση να του δείξει όλα τα σημάδια αναγνώρισης μεταξύ των Βλάμηδων. Τόσο οι Βλάμηδες όσο και οι Συστημένοι αγνοούσαν τους επαναστατικούς σκοπούς της οργάνωσης. Ήξεραν μόνο πως υπήρχε μια Εταιρεία που πασχίζει για το γενικό καλό του έθνους, η οποία συμπεριελάμβανε στους κόλπους της και σημαντικά πρόσωπα. Κάτι τέτοιο διαδιδόταν σκόπιμα, για να τονώνεται το ηθικό των μελών αφενός και αφετέρου για να γίνεται ευκολότερα ο προσηλυτισμός.
Οι lερείς και οι ποιμένες
Από τη μυητική βαθμίδα των Συστημένων αναδεικνύονταν όσοι επρόκειτο να περάσουν στην επόμενη, εκείνη των Ιερέων. Προηγείτο λεπτομερής παρακολούθηση του χαρακτήρα τους και δοκιμαζόταν ο βαθμός αφοσίωσής τους στην υπόθεση της ελευθερίας. Όποιος κρινόταν ώριμος να προχωρήσει στο βαθμό του Ιερέα, τον αναλάμβανε ο μυητής. Kατ' αρχάς διεξαγόταν ένας σημαντικός διάλογος ανάμεσά τους, κατά τη διάρκεια του οποίου ο μυητής του έθετε καίριες ερωτήσεις για τη σχέση του με τη Φιλική Εταιρεία, για το ότι μπορούσε να χάσει και τη ζωή του για τα ιδεώδη της, για το πόσο αισθανόταν έτοιμoς και ικανός να προχωρήσει. Εάν οι απαντήσεις ήταν ικανοποιητικές, του ανακοίνωνε ότι επρόκειτο να περάσει στη βαθμίδα τωv Ιερέων και χώριζαν για να ξανασυναντηθούν την επόμενη νύχτα.
Ο υποψήφιος έφερνε ένα μικρό κίτρινο κερί που του είχε ζητηθεί από πριν και πήγαιναν σ' ενα ασφαλές σπίτι Εκεί ο μυητής έπαιρνε ένα εικονισμα και το έστηνε στο τραπέζι. Μπροστά από το εικόνισμα άναβαν το κερί. Μέσα στην επιβλητική ατμόσφαιρα του μισοσκόταδου ο μυητής τον ρωτούσε με επισημότητα για τελευταία φορά:
«Μήπως δεν στοχάζεσαι τον εαυτόν σου εις αρκετήν δύναμην; Έχεις ακόμη καιρό να παραιτηθείς.. Aπό τον δεσμόν όπου εμβαίνεις μoνoν o θάνατος θα ημπορεί να σε λυτρώσει! Σε ολίγoν κάθε μεταμέλειά σου θα είναι ασυγχώρητος!»
«Το εστοχάστηκα και στέργω», έπρεπε να είναι η απάντηση που αναμενόταν από τον υποψήφιο και εάν την έδινε, τότε συνεχιζόταν η μυητική διαδικασία.
Αμέσως μετά ο μυητής έπαιρνε το κερί και το έδινε στον υποψήφιο που το κρατούσε με το αριστερό χέρι, ενώ γoνάτιζαν και οι δύο, έκαναν το σταυρό τους και ασπάζονταν την εικονα. Σε αυτή τη θέση ο μυητης διάβαζε το «τον μεγάλο όρκο" και ο μυούμενος τον επαναλάμβανε με κάθε σεβασμό της ιερής εκείνης στιγμης. Με το πέρας του όρκου ο μυητής ακουμπούσε το δεξί του χέρι στον ώμο του μυούμενου και δήλωνε με κάθε επισημότητα:

«Ενώπιον του αοράτου και πανταχου παρόντος αληθινού Θεού,. του καθ' αυτό δικαίου, του εκδικούντος την παράβασιν και παιδεύοντος την κακίαν, καθιερώνω κατά τους κανόνας της Φιλικής Εταιρείας τον (ονοματεπώνυμο) εκ πατρίδος (τόπος καταγωγής), ετών (ηλικία) και επαγγέλματος (τάδε) και δέχομαι τούτον ιερέα, καθώς εδέχθην τούτον εις την Εταιρείαν των Φιλικών».
Tο κερί έσβηνε και φυλασσόταν ευλαβικά, ενώ από εκείνη τη στιγμή ο μυημένος ήταν Ιερέας της Φιλικής. Την επόμενη μέρα του δείχνονταν τα σημάδια αναγνώρισης. Την τρίτη ημέρα έπρεπε να αποστηθίσει τον μυστικό κώδικα της οργάνωσης, ενώ την τέταρτη μέρα απαντούσε σε ένα προκαθορισμένο ερωτηματολόγιο. Τέλος, ο νέος Ιερέας συνεισέφερε ένα χρηματικό ποσό για τους σκοπούς της οργάνωσης, που συνοδευόταν από ένα γράμμα, το οποίο στη συνθηματική γλώσσα αποκαλείτο αφιερωτικό. Σε αυτό το γράμμα ο μυητής χάραζε στην κορυφή το δικό του μυστικό σήμα αφιέρωσης και δίπλα το μυστικό σήμα καθιέρωσης του Ιερέα, που στο εξής αποτελούσε τη συμβολική του υπογραφή. Παραδινόταν, επίσης, στον Ιερέα ένα γράμμα που πάντα είχε μαζί του και στη μυστική γλώσσα των Φιλικών ονομαζόταν γράμμα υπεροχής. Όταν ένας Ιερέας συναντούσε κάποιον Συστημένο και έκαναν τα σημεία αναγνώρισης, ο δεύτερος ήταν υποχρεωμένος να δείξει το συστατικό του γράμμα εάν το ζητούσε ο πρώτος, αρκεί αυτός να έδειχνε από μακριά το γράμμα υπεροχής. Προκειμένου να διαφυλάσσονται τα στεγανά της «Αόρατης Αρχής», κανείς νεοφώτιστος Ιερέας δεν μπορούσε να επικοινωνήσει απευθείας με αυτήν, παρά μόνο μέσω του μυητή του. Αυτή η πυραμιδοειδής δομή ήταν που διαφύλαξε μέχρι τέλους και διατήρησε αλώβητη τη Φιλική Εταιρεία.
Έτσι, ο νέος Ιερέας ήταν έτοιμος να ξεκινήσει το έργο της διαφώτισης και της στρατολόγησης νέων μελών, εφόσον έδινε έναν τελικό όρκο, στον οποίο ορκιζόταν ότι πάντοτε θα διακήρυσσε τα ιδεώδη της οργάνωσης. Η ανώτατη βαθμίδα μύησης στη Φιλική Εταιρεία ήταν οι Ποιμένες, οι οποίοι στρατολογούνταν από τις τάξεις των Ιερέων. Κατά την τελετή μύησής τους οι υποψήφιοι Ποιμένες έφερναν μαζί το κερί της προηγούμενης μύησής τους και για άλλη μια φορά έδιναν μέγα όρκο εμπρός στο εικόνισμα ότι θα τηρούν αυστηρά τα καθήκοντά τους, ότι δε θα δέχονται στις τάξεις τους άσωτους ή φιλάργυρους και ότι δεν πρόκειται για κανένα λόγο να μαρτυρούν το βαθμό τους. Συνέτασσαν και αυτοί ένα αφιερωτικό γράμμα προς την «Αόρατο Αρχή», στο οποίο χαράσσονταν διαφορετικά σύμβολα. Επίσης, διαφορετικό κώδικα είχε και το γράμμα που έφεραν μαζί τους. Αξίζει, τέλος, να σημειωθεί ότι σε καμιά βαθμίδα δεν υπήρχε δυνατότητα λήψης αποφάσεων, ούτε επιτρεπόταν να συσκέπτονται και να συνεδριάζουν. Υπάκουαν ασυζητητί στις εντολές της ηγεσίας.

Η πορεία προς την εξέγερση

To 1818 η έδρα της Φιλικής μεταφέρθηκε από την Οδησσό στην Κωνσταντινούπολη, ενώ ο θάνατος του Σκουφά ήταν σοβαρή απώλεια. Με αφορμή αυτό το γεγονός και με δεδομένη τη ραγδαία εξάπλωσή της, οι υπόλοιποι από τους ιδρυτές επιχείρησαν να βρουν μια μεγάλη προσωπικότητα να αναλάβει τα ηνία, θέλοντάς να της προσδώσουν μεγαλύτερο κύρος και αίγλη. Στις αρχές του 1818 έγινε μια συνάντηση με τον Ιωάννη Καποδίστρια ο οποίος όχι μόνον αρνήθηκε, αλλά αργότερα έγραψε πως θεωρούσε ότι οι Φιλικοί ήταν υπαίτιοι για τον όλεθρο που προμηνυόταν στην Ελλάδα. Τελικά, μετά από αρκετές επαφές, τον Απρίλιο του 1820 ανέλαβε την αρχηγία της Φιλικής Εταιρείας ο Αλέξανδρος Υψηλάντης.
Οι συνθήκες έδειχναν πλέον αρκετά ώριμες για να εκδηλωθεί η εξέγερση και εκπονήθηκε ένα μεγαλόπνοο σχέδιο. Το σχέδιο ήταν αρχικά να ξεσπάσει ταυτόχρονα επανάσταση των Σέρβων και των Μαυροβουνίων, καθώς και στη Μολδοβλαχία. Παράλληλα να κάψουν τον τουρκικό στόλο στην Κωνσταντινούπολη, ενώ να ηγηθεί ο Υψηλάντης της επανάστασης στην Πελοπόννησο. Μετά από διάφορες διχογνωμίες και αφού κάποια από τα σχέδια έχουν ήδη προδοθεί, η επανάσταση κηρύχθηκε το Φεβρουάριο του 1821 στο Ιάσιο, πρωτεύουσα της Μολδαβίας. Στις 24 Φλεβάρη κυκλοφόρησε η περίφημη προκήρυξη του Υψηλάντη, «ΜΑΧΟΥ ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ», στην οποία ανταποκρίθηκαν αρκετοί Έλληνες, μεταξύ των οποίων οι νέοι. Όμως η Ρωσία δεν έρχεται ως αναμενόμενος αρωγός, ενώ τo Πατριαρχείο αφορίζει επισήμως στις 23 Μάρτη τον Αλέξανδρο Υψηλάντη και τον Μιχαήλ Σούτσο, μαζί με όλους τους επαναστάτες:
«[...]θέλοντες (οι επαναστάτες) να διαταράξωσιν την άνεσιν και ησυχίαν των ομογενών μας πιστών ραγιάδων της κραταιάς βασιλείας την οποίαν απολαμβάνουσιν υπό την αμφιαφή αυτής σκιά με τόσης ελευθερίας προνόμια, όσα δεν απολαμβάνει άλλο έθνος υποτελές και υποκείμενον... να διακηρύξετε την απάτην των ειρημένων κακοποιών και κακοβούλων ανθρώπων και να τους αποδείξητε και να τους στηλιτεύετε πανταχού ως κοινούς λυμεώνας και ματαιόφρονας... και παραδίδοντας και εκείνους τους απλουστέρους, όσοι ήθελον φορασθή, ότι ενεργούν ανοίκεια του ραγιαδικού χαρακτήρος[...]».
Μπορεί η μάχη στο Δραγατσάνι (Ιούνιος 1821) να οδήγησε στη σφαγή των νέων του Ιερού Λόχου και στη συντριβή του κινήματος στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες, αλλά απετέλεσε τον ιδανικό αντιπερισπασμό για να κηρυχθεί η Επανάσταση στην Ελλάδα και να υπερκεραστούν οι αντιρρήσεις των προκρίτων. Αυτή ήταν η αρχή του υπεράνθρωπου αγώνα που μετά από χρόνια σκληρών μαχών ανάγκασε τους «Συμμάχους» να στρέψουν τα μάτια προς την Ελλάδα και να έρθει η απελευθέρωση. Η Φιλική Εταιρεία για περίπου επτά χρόνια αντιπάλεψε την ηττοπάθεια, οργάνωσε τις μάζες, συγκέντρωσε χρήματα και προετοίμασε τον ένοπλο αγώνα. Η ύπαρξη και η δράση της συνιστούν μια λαμπρή σελίδα στην ιστορία μας. Αποδεικνύει ότι πολλές φορές το φαινομενικά ουτοπικό και αδύνατο μπορεί να γίνει πραγματικότητα, γιατί η πραγματικότητα δεν αντιστρατεύεται πάντα τo όραμα και το όραμα μπορεί κάλλιστα να την υπερκεράσει.

MAY THE FORCE BE WITH YOU

Copyright © Demetrios the Traveler
(Brexians lair)